Ik kom aan in het voor mij onbekende verzorgingshuis en wordt opgewacht door haar twee dochters. Ze zijn erg verdrietig want moeder is zojuist overleden. De dochters willen samen met mijn zorgteam hun moeder verzorgen en in de kist leggen. Een mooi laatste eerbetoon aan de overledene.
Als het zorgteam met de kist arriveert en over de gang naar de kamer loopt worden we tegengehouden door personeel.
“Wat gaan jullie doen, dit kan niet hoor”.

De jonge ouders ontmoette ik thuis. Het meisje had na de geboorte slechts een paar minuten geleefd. De ouders hadden hun kindje achtergelaten in het mortuarium van het ziekenhuis en het daarna niet meer gezien. Of ik de uitvaart wilde regelen.

De laatste maanden kom ik steeds vaker bij mensen thuis om over hun uitvaart te praten. Meestal zijn het mensen van 65+ die nog volop in het leven staan maar gewoon alles goed geregeld willen hebben maar minder vaak, maar toch ook geregeld, kom ik bij mensen die weten dat het einde nabij is. Wat me steeds weer opvalt is dat er dan een soort berusting, aanvaarding is van wat komen gaat. Natuurlijk is er verschrikkelijk veel verdriet binnen de familie, het gezin, de vrienden, maar er is vaak veel meer voelbaar.