Boeken voor volwassenen
Rond het thema overlijden, verlies en rouw zijn veel boeken geschreven. Ik noem er een aantal.
Het regent in mijn toekomst
van Maria de Greef
Als een kleinkind overlijdt, lijden grootouders dubbel: ze rouwen om het verlies van hun kleinkind, en voelen de pijn om hun kind. Een boek vol herkenning voor grootouders die dit moesten meemaken.
Wanneer een kind overlijdt of dood ter wereld komt na een zwangerschap is het verdriet onvoorstelbaar groot. Voor de ouders is dit verlies diep ingrijpend, maar ook grootouders treft het zeer diep. Om hun eigen kind bij te staan, zetten zij vaak hun eigen rouw opzij.
In haar werk als rouwtherapeut ontmoette Maria de Greef zo vaak grootouders die zich niet gekend en gehoord voelden in hun verdriet, dat zij besloot dit boek te maken. Zij interviewde opa’s en oma’s die een kleinkind verloren. Het werd een boek vol herkenningspunten. De verhalen bieden inzicht in het moeilijke proces van met lege handen staan, maar laten de lezer ook delen in de warmte en troost die er in gezinnen kan zijn.
Ze zeggen dat het overgaat
van Johan Maes en Evamaria Jansen
In dit baanbrekende boek, Ze zeggen dat het overgaat, wordt een aantal maatschappelijke mythes over rouw ontkracht.
Als we rouwen en verdriet hebben, hebben we geen nood aan een vermanend vingertje, aan clichés, aan opmerkingen dat we ons verlies moeten verwerken, loslaten of een plaats geven. Er wordt van ons verwacht dat er binnen zo kort mogelijke tijd een eindpunt komt aan onze rouw, dat het overgaat. In de praktijk blijkt dat we net niet loslaten maar een zoektocht starten naar een andere vorm van vasthouden of verbinden. Rouw houdt nooit op, maar ontvouwt en ontwikkelt zich in de loop van ons leven en maakt deel uit van wie we zijn. We hebben het recht om te rouwen, op onze eigen manier, bewegend tussen kwetsbaarheid en kracht. Zelfs als je de pijn van een ingrijpend verlies levenslang met je meedraagt, hoeft dit geenszins in te houden dat je minder gezond en minder veerkrachtig bent.
Je mag mij altijd bellen
van Karin Kuiper
Boek van de weduwe van Karel Glastra van Loon, over de verwerking van haar verdriet.
Het verhaal van de 1001 dagen van rouw en heling van Karin Kuiper, nadat haar man, de bekende schrijver Karel Glastra van Loon die o.a. de bestseller De passievrucht schreef, op 42-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een hersentumor.
Een handreiking aan weduwen en de mensen om hen heen. Een boek vol herkenbare anekdotes met tips voor lotgenoten en hun naasten, die in rouwsituaties wel vaak iets willen doen, maar niet altijd weten wat. In dit boek vertelt Karin Kuiper over de eerste 1001 dagen na de dood van ‘haar betere ik’, haar man (en schrijver) Karel Glastra van Loon. Op zijn veel te vroege dood volgde een periode van vallen en opstaan, waarin het verlies als zoutzuur doorvrat. Plotseling behoorde Karin tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergernissenlijst het goedbedoelde zinnetje ‘Je mag me altijd bellen’. Want hoewelgemeend ook, dit is ‘hulp’ die je met lege handen achterlaat. Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kán bellen, omdat je slechts denkt: Nee, het gaat niet! Zij moeten mij bellen! Het duurde honderden dagen, maar uiteindelijk volgde er een periode waarin ze terugveerde en haar levenslust hervond. Je mag mij altijd bellen is een boek voor lotgenoten én hun omstanders.
Nu is nog zo zonder jou
van Marloes Harkema
Zelfs waar je nooit was, daar mis ik je nu. Soms wordt het me te veel. Maar meestal ben je me er veel te weinig.
De jonge weduwe Marloes Harkema baant zich na de dood van haar man vallend en opstaand een weg door het landschap van rouw. Ze maakt de lezer deelgenoot van doorwaakte nachten, de stamelende reacties van haar omgeving en het zwijgen over de dood. Op poëtische wijze schrijft ze over huilen in de supermarkt en de weerstand om los te laten. Maar ook over veerkracht, verzachting en over hoe ze stap voor stap de weggevallen fundamenten onder haar leven weer opbouwt.