Ik kom de laatste maanden steeds vaker bij mensen thuis om over hun uitvaart te praten. Meestal zijn het mensen van 65+ die nog volop in het leven staan maar gewoon alles goed geregeld willen hebben, zodat partner en/of kinderen ontlast worden mocht hen iets overkomen.
Minder vaak, maar toch ook geregeld, kom ik bij mensen die weten dat het einde nabij is. Wat me steeds weer opvalt is dat er dan een soort berusting, aanvaarding is van wat komen gaat. Natuurlijk is er verschrikkelijk veel verdriet binnen de familie, het gezin, de vrienden, maar er is vaak veel meer voelbaar. Een grote saamhorigheid. Met z’n allen begeleiden ze hun geliefde naar het onvermijdelijke afscheid dat komen gaat. Ondanks het verdriet is het prachtig en intens om dat te zien en te voelen en als uitvaartbegeleider nauw betrokken te mogen zijn.
Het kan echter ook anders!
Ik was afgelopen week bij een jonge vrouw om haar uitvaart te bespreken. Ze was uitbehandeld en de doctoren gaven haar nog hooguit een paar maanden. Samen met haar man zat ze mij op te wachten. Wat me meteen opviel was dat ze beiden zo ontzettend verdrietig waren. Ze waren duidelijk nog niet in staat om de realiteit te aanvaarden.
Ik had hier echt het idee dat ik te vroeg was, dat ze er nog niet klaar voor waren. Ik heb toch, in grote lijnen geschetst wat er allemaal bij een uitvaart komt kijken, wat er mogelijk is. Ook omdat het eigenlijk teveel is om goed tot hen door te laten dringen. Gezegd dat ik op een later tijdstip nog eens terug wil komen. Bij het afscheid omhelsden we elkaar met tranen in de ogen.
Ik hoop dat ze door het gesprek met mij weer een stapje verder zijn gekomen in het proces van aanvaarding en verwerking.
Onderweg naar huis was het stil in mijn auto, het verdriet van deze mensen was nog zo voelbaar.